Husky Safari Samin Porotila

Na een drukke eerste reisdag zijn wij niet te laat gaan slapen. Heerlijk een beetje rust pakken, maar meer ook omdat er nog een mooie indrukwekkende dag voor de boeg hadden staat. Eigenlijk had ik de fijne sauna  nog willen uitproberen om te ontspannen maar zelfs daar had ik de puf niet meer voor.

's Morgens eerst aan een heerlijk ontbijtje die ik voor ons allen had gemaakt. Hup in de vele lagen kleding die ons tegen de enorme kou zou beschermen. Ingepakt als de verschrikkelijke sneeuwman, Michelin poppetjes of hoe je ons ook kon noemen. Het zag er vast lachwekkend uit, maar koud hadden we het in ieder geval niet.

Er was in eerste instantie wat verwarring waar we ons moesten melden, iedereen had zijn eigen manier hoe de kaart te lezen. Maar omdat ik of wel moeders altijd van ruim op tijd zijn ben was er genoeg ruimte ingecalculeerd voor deze zoektocht. We waren dus op tijd voor de transfer die ons naar de Husky boerderij zou brengen. Het was een minuut of 30 rijden en weer reden we door de geweldige landschappen. De langgerekte bossen waren helemaal onder gesneeuwd. Af en toe een huisje en een auto die een groot pak sneeuw op zich hadden liggen. Alleen dat was al prachtig om te zien.

Toen we bij de Husky boerderij aankwamen werden we al opgewacht door de eigenaren in hun traditionele kleding. Er werd kort uitgelegd hoe een huskyslede werkt, maar duidelijk was wel dat je de slede niet los moest laten want het woord stop kennen de husky’s niet. Op de achtergrond hoorde we de vele honden zeer enthousiast blaffen en in onze ooghoeken zagen we ze springen. Dat ze er zin in hadden was wel duidelijk. Hierdoor heb ik maar de helft van de uitleg meegekregen, maar ik wist hoe ik moest remmen en dat was het belangrijkste.

Het was tijd om naar de honden te gaan. Per 2 bij een slede met 4 of 5 honden. Wat een geluid al die honden om ons heen. Wat een mooie dieren. Één voor één werden de sledes los gemaakt. Wij waren bijna de laatste dus het was even wachten. Maar de honden wilde zo graag dat ze bijna de boom omver trokken waar ze aan vast zaten. Eindelijk we mochten……

Daar gingen we…..wat een kracht hebben deze dieren. En wat een geweldige ervaring. Ik achterop en mijn dochter in de slede. Ik moest de slede stevig vast houden en sturen. Na dat ik hier aan gewend was kon ook ik genieten van deze prachtige tocht. Midden door de ongerepte natuur wat gevuld was met meters hoge sneeuw. Ogen en oren te kort.

Na kilometers door de sneeuw hadden we een stop. De honden aan de bomen en even rust. Er werd voor ons een vuurtje gemaakt waar we heerlijke braadworsten en Finse bessensap op warmde. Deze bessensap is een traditie in Finland en hebben we dan ook regelmatig nog gedronken deze reis. Een mooie bijkomstigheid is dat ik deze sap verrukkelijk vind. Deze sap dronken we uit een typisch Finse Kuksa (een finse houten mok).

Na deze break hebben we de tocht doorgezet. En weer genoten van deze geweldige ongerepte natuur. Bij aankomst op de boerderij hebben we dieren weer vast gezet en hadden volop de tijd om met deze lieve enthousiaste dieren te knuffelen. Juist omdat ze moe en voldaan waren genoten de dieren zelf ook van deze aandacht!

Na deze tocht zijn ook wij moe maar voldaan weer naar ons dorp gebracht waar we in ons huisje hebben nagenoten van deze dag.

Morgen staat de rendierfarm op het programma! We hebben er zin in……